Bir Gün Perde Kalktığında…
Hayatın içinde sessiz adımlar atıyoruz. Bazen farkında olmadan, bazen de bilerek. Gökyüzüne bakıyoruz — ve yıldızların sessizliğinde kendimizi arıyoruz. Dünya dönüyor. Milyarlarca yıl önce parlayan yıldızların tozlarıyız. Ne zaman başladık, ne zaman biteceğiz, kimse bilmiyor. Belki de bilmemiz gerekmiyor. Çünkü yaşamak, Her adımda görünmeyen bir iz bırakmaktır: Bir gülüşte, bir soruda, bir susuşta. Evren büyük, sonsuz ve sessiz. Ama bu sessizliğin içinde, Kalbimizin atışı bir cevap gibi çınlıyor: “Ben buradayım.” Ve belki de önemli olan, Sonunda neyi öğrendiğimiz değil, Varlığımızla dünyaya dokunmamızdır. Bir gün perde kalkacak belki. Sırrı öğreneceğiz, ya da sadece sessizliğe karışacağız. Ama bugüne kadar attığımız her adım, Bu sonsuz boşlukta, Bir sessiz iz olarak kalacak. Ve belki de bu, Başlı başına bir cevaptır.