Ölümün Sessiz Gerçekliği: Hayatın Kıyısında Bir Farkındalık

Ölümün Gerçekliği ve Hayatın Kıyısında Bir İnsan

Ölüm…
Bazen ölümün soğuk gerçeği sadece başkalarının başına gelir sanıyoruz. Oysa hayatla ölüm arasındaki bu ince çizgi, her gün, hepimiz için geçerli. “Ölüm korkusu” dediğimiz şey, aslında yaşamı daha fazla sevmemize neden oluyor mu, yoksa bizi olduğumuz yere mıh gibi mıhlıyor mu? Bunu düşünmeden edemiyorum.

Bir cenazeye katıldığımda ölümün gerçekliğiyle yüzleşmek zorunda kalıyorum. Ölümün sessizliği bir anda hayatın bütün gürültüsünü susturuyor. “Bir gün ben de burada olacağım,” diyorum içimden. İnsan ölümden sonra hayat var mı diye de düşünmeden duramıyor. Ama belki de önemli olan, ölümden sonra ne olacağı değil, şu an hayatı nasıl yaşadığım. Hayatın anlamı da burada gizli bence: Sonlu olduğu için değerli.

Ölüm üzerine düşünceler çoğu zaman içimi burkuyor ama aynı zamanda hayatın kıymetini de hatırlatıyor. Hep daha fazla zamanımız olmasını isteriz. Halbuki belki de mesele daha çok yıl değil, daha anlamlı ve dolu bir yaşam sürmek. Ölüm korkusu bazen beni durdursa da, ölümle yüzleşmek her seferinde şu soruyu getiriyor aklıma: “Bugün son günüm olsa, neyi farklı yapardım?” Bu sorunun cevabı da her zaman değişiyor. Kimi zaman daha çok seveceğim, kimi zaman affedeceğim, bazen de sadece kendi sessizliğimi dinleyeceğim…

Hayatta ölümle barışmak, insanın kendine verebileceği en büyük özgürlük. Ölümden korkmak yerine, hayatı her yönüyle kabul edebilmek. Çünkü biliyorum ki, sonunda geride yalnızca küçük, sessiz bir iz bırakacağız. Ve belki de en güzeli bu; ölümle yaşam arasındaki bağı kabul etmek ve her gün yeniden hayata başlamak.

Son nefesimizde “Gerçekten yaşadım,” diyebiliyorsak, işte o zaman ölüm de, hayat da bir anlam kazanıyor. Belki de önemli olan, ölümün gerçeğinden korkmak değil, hayatın kıymetini bilerek yaşamayı öğrenmek…

Yer: İstanbul, Türkiye

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kalabalığın İçinde Sessiz Kalabilmek: Görünmeden Yaşamak Üzerine

  Bazen çok şey bilirsin ama söylemezsin. Görürsün, ama bakıyormuş gibi yapmazsın. Kalabalıkların arasında yürürsün, ama hiç kimse seni gerçekten tanımaz. Ben bu blogu, görünmeden var olmanın mümkün olduğunu kendime ve belki de sana hatırlatmak için açtım. Bu bir kaçış değil. Bu, bilinçli bir mesafe koyma hali. Bu, sadece ihtiyacın kadar görünme, sadece gerektiği kadar konuşma hali. Bu yazılarda ne bağıracağım, ne ispatlayacağım. Sadece sade kalacağım. Ve belki sen de bir yerden kendini bulacaksın bu satırlarda. Burada şunları paylaşacağım: Sessiz ama etkili yaşamanın yolları Modern çağda sadeleşmenin gerçek bedeli ve kazancı Kalabalığın arasında kendini kaybetmeden yaşamak Dijital gürültüden korunmak İçten ve derinden yaşamak üzerine düşünceler Bu yazı sadece bir başlangıç. Belki sesim duyulmaz, belki sadece bir kişi okur. Ama o kişi belki de zaten bendir. Hoş geldin. Sessizliği paylaşalım.
Devamı

Sessizlikle Uyanmak” “Awakening in Silience”

Bazen dışarısı ne kadar gürültülü olursa olsun, içindeki ses daha derindir. Kimse senin savaşını bilmez. Görünmeyen yaraların, geceleri içten içe kanar. Ama bir gün, o acının içinden yürüyerek geçersin… sessizce. Sometimes, no matter how loud the world gets, the voice inside you is deeper. No one knows your battle. Invisible wounds bleed silently through the night. But one day, you walk through the pain… quietly. İnsan yalnızca kendine dürüst olduğunda uyanır. Başkasının gözünden değil, kendi kalbinden bakabildiğinde. O an başlar içsel uyanış: Ne eksik ne fazla… sadece sen. Kabuğunu kıran da, içindeki sesi duyan da sensin. One only awakens by being honest with themselves. Not through someone else’s eyes, but through their own heart. That’s when inner awakening begins: Nothing more, nothing less… just you. The one who breaks the shell and hears the voice within… is you. İçsel özgürlük kimsenin veremeyeceği bir şeydir. Ne bir sözle gelir, ne bir onayla. Kendi...
Devamı

Öfke Sonrası Pişmanlık ve Duygularla Yüzleşmek

Resim
  Öfke… Anlık bir alev gibi. İçimizde birikir, kabarır ve bir noktada patlar. O anda haklı olduğumuzu sanırız. Sözler dökülür, kapılar çarpar, kalpler kırılır. Ama sonra... sessizlik gelir. Ve o sessizlikte, pişmanlıkla baş başa kalırız. Çünkü öfke geçtiğinde geriye sadece yaptıklarımız kalır. Bir sözün ağırlığı, bir bakışın soğukluğu, bir hareketin yankısı... Öfkeye teslim olduğumuz anlarda aslında kendimizden uzaklaşırız. Çünkü öfke, bizi yönetmek isteyen bir öğretmendir. Dersini almazsak, tekrar gelir. Daha gürültülü. Daha yakıcı. Ama eğer bir adım geri çekilip, "Bu öfke bana ne anlatmak istiyor?" diye sorarsak… işte o zaman dönüşüm başlar. Çünkü öfke, aslında bastırılmış bir ihtiyaçtan, görülmemiş bir yaradan, anlaşılmamış bir histen beslenir. Öfkeye uymamak zayıflık değil, bilgeliktir. Kendini tutabilmek, sonra oturup duygularını anlamak… işte asıl güç budur. Ve o pişmanlık hissi? O da bir öğretmendir. “Bir dahaki sefere daha farkında ol” der. Dinlersen, büyürsün. ...
Devamı